Ledermuseum duraginda metro duruyor. Büyük bir reklam panosu. Fotograf siyah beyaz. Kir sacli, gülümseyen, gecelikli-pijamali bir cift ellerinde kahveleri ile yatakta sohbet ediyorlar. "Ciftlerin birbirleriyle günlük konusma süreleri 10 dakika" yaziyor fotografin üst kisminda. altinda ise "radyo dinlerseniz birbirinze söyleyecek daha cok seyiniz olur" diyerek Hessen Radyo'sunun reklami yapiliyor. Dokunakli ve insanin icini rahatlatan bir sey fotografta. Bir sahicilik de var. Ve aslinda bir cesaret de var. Ve aslinda bir pazarlama stratejisi de var: Cünkü nüfusun yasli oldugu bir ülke Almanya. Bu reklam genc insanlari Youtube, Twitter, Facebook ücgeninden cikartip bir radyonun basina oturtmanin imkansizliginin itirafi sanki. "Biz belki de kitap okuyup, radyo dinleyen son kusagiz," diye düsünüyorum. Kendini ifade etmenin dayanilmaz hafifleticiligi ile bir kayitsiz, sartsiz kendini ifade orjisine dönüsen Twitter'in, Facebook'un basindan kimi kaldirip radyonun basina oturtabilir ki insan?
Sonra "Emek sinemasi gelecek kusaklara, cocuklarimiza birakmaliyiz" diye birseyler okudugum aklima geliyor. Gercekten bu cocuklar radyo dinlemek bir yana, sinemaya gidecekler mi? Neden "bu bizim icin önemli" demek, simdi, burada muhalefet etmek ve bu haliyle muhatap alinmayi talep etmek yetmiyor? Neden haklarinda pek az sey bilebildigimiz gelecek kusaklar bir emniyet subabi olarak sunulmak zorunda? Türkiye'deki aydin ya da alternatif muhalefet ile iktidari birbirine baglayabilecek tek ortak zemin olabildigi icin mi? Baska ortak, yani ortak ahlaki bir zemin yaratmanin olanaksizligi mi? "Benim orada gencligim, anilarim var," diyerek, iktidardan "anlayis" bekleyen kirgin muhalefetin ya da "kamu maliyla böyle birsey yapamazsiniz," diyen rasyonel ve kizgin muhalefetin sigindigi son ahlaki liman mi "gelecek kusaklar"?
Gelecek kusaklar, siz ne diyorsunuz Emek Sinemasi icin?
